Gisteren zijn we van Taihape voornamelijk via de SH1 naar Wellington gereden, om precies te zijn naar Lower Hutt. Hier wonen Jasper en Kim. Jasper is een oud Plex-IT collega van GJ, die ruim 2 jaar geleden met zijn vriendin naar NZ is vertrokken. Na het fantastische uitzicht vanuit hun huisje te hebben bewonderd, zijn we naar het strand gegaan, waar wij uitgebreid konden bijpraten met Jasper en Kim, terwijl de kinderen zich, na eerst een beetje gebadderd te hebben in het koude water, op het bouwen van een zandkasteel stortten. Het werd net vloed, dus dat was een bouwsel dat continue onderhoud behoefde. Laura was uiteindelijk helemaal zwart van het zand! Als diner hebben we op het strand lekkere pizza van de dichtbij gelegen pizzeria gegeten (behalve Dennis want pizza is vies). Het was al met al een bijzonder geslaagde avond!
De nacht hebben we doorgebracht in een cabin op de top 10 camping in Lower Hutt. We waren eerder gewaarschuwd dat de prijs/kwaliteit verhouding van deze camping beroerd was, maar omdat deze camping wel ideaal ligt ten opzichte van zowel de ferry als het huis van Kim en Jasper, hebben we besloten het er toch maar op te wagen. Uiteindelijk hadden we voor een redelijk bedrag een prima cabin, maar we kunnen ons voorstellen dat mensen die hier met een tent of camper aankomen zwaar ontevreden zijn. De tentplaatsen liggen op een afgeragd grasveld in de zon en de camperplaatsen zijn klein en ongezellig ingericht.
Uiteindelijk bleek de beslissing om hier een cabin te nemen ook om andere redenen een goede beslissing, want vanochtend regende het en met enkele droge perioden tussendoor regent het nu nog steeds. Ook vanavond in Picton zitten we daarom in een cabin. Ditmaal een bijzondere. De cabin heeft maar liefst 9 slaapplaatsen, een aantal zitplekken in de vensterbank en een tafel, een TV, een koelkast, maar geen stromend water. Sanitaire voorzieningen hebben de basic cabins die wij meestal huren sowieso niet, dus je bent wat dat betreft aangewezen op de faciliteiten van de camping.
De overtocht met de ferry stond volledig in het teken van de aardbeving in Christchurch, de meeste mensen zaten de hele overtocht op de boot gekluisterd aan de TV, waarop continue een liveverslag vanuit rampgebied te zien was. Daarnaast waren veel mensen aan het bellen met mensen in de omgeving van Christchurch, of met mensen thuis om te vertellen dat zij niet niet Christchurch waren. Wij hebben daarom ook maar even een berichtje met die strekking geplaatst. De sfeer op de boot was de gehele reis bedrukt en zwaar aangeslagen. In de cabin hebben we de TV ook weer aanstaan op een net dat al de gehele avond verslag doet van de aardbeving. Wat daarbij opvalt is dat de mensen die worden geïnterviewd (allemaal ter plaatse) stuk voor stuk erg nuchter en beheerst op de situatie reageren en concrete adviezen geven aan de mensen in (save your water for drinking) en buiten het rampgebied (stay away). De TV-beelden die je in dit soort gevallen in Nederland ziet, met allerlei inderhaast opgetrommelde “deskundigen” die hun mening geven en daarbij uitgebreid speculeren over hoe dit nou in godsnaam heeft kunnen gebeuren (de overheid heeft gefaald, uiteraard), blijven hier volledig achterwege. Meer over de aardbeving is te lezen op deze blog van een Nederlandse journalist die in Christchurch woont.
Nog enkele foto’s bij dit lange verhaal:

Waarschijnlijk overbodig om dit te melden, maar wij waren niet in Christchurch tijdens de aardbeving van nu iets meer dan een uur geleden. We stonden in de rij voor de Ferry om naar het Zuidereiland te varen. Dat gaat gewoon door en we laten wel weer wat horen als we vanavond op de camping staan.

Na de lunch in Murupara zijn we vertrokken via een erg mooie, maar onverharde slingerweg door de bergen naar een camping in Te Urewera National Park, een fully serviced DOC site waar GJ zijn zinnen op had gezet. Toen we bij de camping aankwamen, bleek deze op het eerste gezicht niet helemaal aan onze eisen te voldoen, maar ja, het was al laat in de middag en we hadden de plek al betaald en veel keuze in de omgeving was er niet. Uiteindelijk hebben we de tent opgezet dichtbij het meer op een veldje met veel eendenpoep (en bijbehorende strontvliegen…). De twee dagen die we in gedachten hadden waren bij deze gereduceerd tot 1 dag. Bij het koken in de keuken die verbazingwekkend goed uitgerust was, kwamen we een aantal Kiwi’s tegen met een zoontje van 8 en de kinderen hebben tikkertje gespeeld (en natuurlijk ook met de Nintendo). Uiteindelijk was het toch een gezellige avond in de keuken.
De volgende ochtend hebben we een tweetal korte wandelingen gemaakt. Bij elkaar hebben we toch ongeveer 2 uur gelopen zonder draagrugzak en Laura heeft bijna de hele weg meegewandeld. Daarna de tent afgebroken en als beloning een ijsje gekocht. Snel in de auto op weg naar Napier, want daar wilden we een cabin of motel o.i.d pakken. Echter onderweg kwamen we er met behulp van de Lonely Planet achter dat het Art Deco week in Napier was. Ons bange vermoeden werd waar en er was geen cabin of motel meer te vinden in Napier (na een aantal telefoontjes hebben we het maar opgegeven). We zijn op een camping gaan staan even boven de stad. De duurste, drukste en krapste camping tot nu toe. En natuurlijk kwamen we in het toiletgebouw en in de keuken veel Nederlanders tegen (weliswaar mensen die geëmigreerd zijn naar NZ). We zijn ook nog even Napier in geweest en daar hadden ze veel werk gemaakt van de Art Deco week. Bijna iedereen (behalve de onwetende toeristen) liep in jaren dertig kledij, er reden gigantisch veel auto’s rond uit de jaren dertig, zelfs een vliegshow met jaren dertig vliegtuigen. Dennis, Ilse en Laura hebben lekker op het kiezelstrand gespeeld en teruglopend naar de auto zijn ze op zoek gegaan naar een echte BRUM auto. (Jullie weten wel, het gele autootje uit de kinderserie Brum). We hebben een blauwe gevonden.
Vandaag (zondag) zijn we ‘s ochtends naar het National Aquarium van New Zealand in Napier geweest. Via Taupo en Turangi en Lake Taupo en de desert highway zijn we nu beland in een motelletje aan de State Highway 1. De Desert Highway moet een weg zijn met fantastische uitzichten op o.a. “Mount Doom”, maar je raadt het al, bij ons gooide de mist en de regen roet in het eten zodat we alleen de onderkant van de berg hebben gezien…

Even een korte post vanuit Murupara, waar we onderweg naar Te Urewera national park doorheen komen. We hebben hier zojuist geluncht in een tentje met een open keuken. Daarmee bedoel ik in dit geval dat er de hele tijd dat we er zaten mensen de keuken binnen liepen, iets te eten pakten en weer naar buiten liepen. Het eten was er wel goed en het was er ook reuze gezellig!
We gaan in Te Urewera park op een DOC camping bij Lake Waikaremoana staan, dus als jullie de komende dagen niets van ons horen, weet je wat er aan de hand is. Daarna hebben we vast weer een hoop mooie foto’s met veel groen! Eerst moeten we echter nog zo’n 80 km over een gravelweg rijden, altijd een beetje spannend, maar naar verluidt wel een erg mooie route.