Hierbij een kort bericht uit Rotorua, waar het zelfs in de McDonalds naar zwavel stinkt. Gisteren zijn we in één keer van Paihia naar Rotorua gereden en dat is een takke-eind, kijk maar op de kaart! Voordeel was wel dat we vanochtend live konden zien hoe de Lady Knox geyser in Wai-O-Tapu om stipt 10:15 tot leven werd gewekt door er een paar stukken zeep in te gooien. Daarna hebben we de rest van het “thermal wonderland” bekeken. Tip voor de mensen die dit mooi vinden: ga naar Yellowstone. Niet om NZ af te zeiken, maar daar valt gewoon veel meer te beleven op dit vlak, waaronder meerdere geisers die zonder enige hulp op vaste tijdstippen uitbarsten.
Dennis was onze gids en hij kweet zich met verve van die taak. Met de kaart in de hand leidde hij ons over alle paden en bij elk van de 25 bezienswaardigheden las hij de bijbehorende tekst op. Deze tekst was in het Nederlands, wat ons in eerste instantie verbaasde, maar die verbazing was voorbij toen we ons onder het publiek hadden begeven. Als je de zwavellucht wegdacht, was het net of je in de Beekse Bergen liep: heel veel (bejaarde) Nederlanders, met hier en daar een buitenlander, waaronder soms zelfs een Kiwi. Ook de namen van de attracties waren vertaald, zodat we langs het schilderspalet, de inktpot van de duivel (Dennis: ik weet niet van welke duivel) en de krater van de hel (Dennis: volgens mij vonden ze dat gewoon een Coole Naam) werden geleid.
De foto’s staan er nu ook bij!

De afgelopen nachten hebben we weer kunnen kamperen. Dat kwam goed uit want we hadden met GJ’s ouders (Bert en Ella), die inmiddels ook in Nieuw-Zeeland zijn aangekomen, afgesproken op een camping bij Paihia. Wij waren en pas vrij laat, wegens de lange wandelingen in Waipoua Forest die Dennis al heeft beschreven 😉 . Het weer bleef dit keer echter prima, dus de tent kon weer worden opgezet en de kinderen konden lekker het zwembad in.
De volgende dag was het tijd voor de familiefoto, waarna we gezamenlijk eerst zijn gaan lunchen in Paihia en vervolgens de ferry naar Russell hebben gepakt. Na een korte wandeling en enkele uitgebreide ijs cq. koffiepauzes was het weer tijd om terug naar de camping te keren voor de BBQ (met o.a. Nieuw-Zeelands lamsvlees, erg lekker!). Al met al was het dus een prima rustdag, zodat we er vandaag weer vol tegenaan kunnen. Dat zal ook moeten, want we willen een heel eind richting Rotorua komen.
Bert en Ella gaan vandaag een rondje maken over het bovenste stuk van het Noordereiland en dan via Waipoua forest weer langzaam naar beneden. Ze leken al aardig hersteld van de lange vliegreis. De laptop wilde nog niet helemaal werken (probleem met Wireless ontvangst), dus het is niet zeker dat ze op korte termijn email kunnen versturen, maar ze gaan het zeker proberen!

Op maandag gingen we heel erg ver wandelen naar de op één na grootste Kauriboom. De grootste Kauriboom kan 2000 jaar oud worden. Bij de op één na grootste Kauriboom passen 24 kinderen om de stam. Misschien kunnen de kinderen in de klas dat nadoen! Dan moeten ze in een rondje gaan staan en elkaar een handje geven.
We hebben ook nog gezwommen.

Na 6 dagen moet het hoge woord er maar eens uit: wij hebben op dit moment een wat moeizame relatie met Nieuw-Zeeland! Hoewel de natuur natuurlijk prachtig is, lijkt het erop dat de weergoden van dit land erg hun best doen om het ons moeilijk te maken. Vandaag was weer een mooi voorbeeld. Wij hadden onze zinnen gezet op een mooi plaatsje op het gras van de DOC camping bij Trounson Kauri park. De hele dag was het prachtig weer, maar toen we ongeveer 500 meter voor de ingang van de camping waren, begon het keihard te plenzen. Zelfs de locals vonden het, in hun eigen woorden, verrassend. Na eerst nog even te hebben afgewacht of het niet een kortstondige bui zou zijn, besloten we uit te wijken naar een cabin op een top10 camping in de buurt en niet in de stromende regen de tent te gaan opzetten. Achteraf blijkt dit een goede keuze, want terwijl ik dit schrijf, 4 uur later, regent het nog steeds. Sowieso heeft het in de tijd dat we hier nu zijn, nog maar één nacht niet geregend. Niettemin zie ik hier overal borden die aangeven hoe het momenteel gesteld is met de “water shortage” en bij de douches van de camping waar we vannacht verblijven hangen briefjes met “Please conserve water – Only short showers – be fair” en “5 minute showers only”. Daarnaast staat er bij het stroomje (momenteel meer een rivier) waar de camping aan staat een groot bord waarop te lezen valt dat zwemmen verboden is i.v.m. verontreiniging met fecaliën (het bord geeft de mogelijkheid om aan te kruisen van wie deze fecaliën afkomstig zijn, mensen – honden – andere dieren, maar van die mogelijkheid is geen gebruik gemaakt), toch ook geen teken van overvloedige wateraanvoer, zou je zeggen (als iemand die begin jaren 90 nog in de Maas, toen één van de meest vervuilde rivieren van Europa, gezwommen heeft, vraag me dan ook gelijk af hoe erg het met die verontreiniging gesteld is. Je mag toch aannemen dat er geen riool op dit stroompje uitkomt en hoeveel mensen en honden kunnen zich nu helemaal nog stroomopwaarts bevinden?). We kunnen dus niet anders dan concluderen dat deze bijzondere regenbuien speciaal voor ons worden aangemaakt door een hogere (Maori?) macht, hoewel het natuurlijk ook zo kan zijn dat onze auto dusdanig veel condensatiekernen uitstoot, dat het gaat regenen op elke plaats waar wolken (hier altijd overvloedig aanwezig) en auto samenkomen. Ik kom hier nog op terug!