Gisteren hebben we op een camping op Coromandel onze eerste kampeerervaringen in Nieuw-Zeeland / van deze reis opgedaan. Daarbij heeft onze tent gelijk zijn vuurdoop of beter gezegd zijn regendoop gekregen. De timing was wat dat betreft niet slecht, toen we de camping opreden en de tent opzetten (onder bewonderende blikken van onze Nederlandse buren: “wat hebben jullie een gemakkelijke tent”) was het nog droog, tijdens het koken begon het wat te druppen en toen we gingen slapen viel het met bakken uit de lucht. De tent heeft zich gelukkig goed gehouden, op een paar drupjes door lekkende naden na (het blijft wel made in China) was alles vanochtend nog helemaal droog. Het lawaai van de regen op het dak van de tent kwam de nachtrust echter niet ten goede; gelukkig konden de kinderen bijslapen in de auto (zij wel!).
Helaas is het de hele dag regenachtig gebleven, met elk uur wat motregen, maar vooral veel donkere, laaghangende bewolking, wat de foto’s natuurlijk niet ten goede komt. We hebben niettemin een bezoek kunnen brengen aan hot water beach en Cathedral Cove. We zijn daarheen gereden over “the 309 road”, een grotendeels onverharde weg die dwars over het Coromandel schiereiland loopt. Dit bleek een ontzettend mooie route met prachtige vergezichten en enkele leuke uitstapjes te zijn. Bij Cathedral Cove stonden overal hekken met borden dat het wandelpad daarheen was afgesloten omdat een deel van het pad was weggeslagen. Net als talloze andere toeristen hebben we ons daar echter niet door laten tegenhouden. Het bleek dat helemaal op het einde van het pad een trap was weggespoeld, maar met een beetje klauteren was daar best een mouw aan te passen. We eindigen deze dag in de family room van een backpackers in Whangamata. Al onze batterijgedreven elektronica moest namelijk dringend worden opgeladen en het blijkt erg lastig te zijn om op een Nieuw-Zeelandse camping stroom in een tent te krijgen. Er worden dus heel wat accu’s opgeladen vannacht! We hebben ons voorgenomen om morgen een DOC camping op te zoeken, zodat we de overdreven luxe van vannacht wat kunnen compenseren. 😉

Vandaag is de dag van de grote verhuizing. We hebben zojuist alle spullen in de auto geladen (dat viel nog niet mee, met alle extra zaken voor het kamperen) en over een half uurtje, als de kinderen zijn uitgezwommen, gaan we rijden. Ik verwacht niet dat we op de camping net zulke goede Internetfaciliteiten zullen hebben als hier, dus het kan even duren voor jullie weer iets van ons horen!

Gisteren zijn we naar Rangitoto island geweest. Dit is een vulkanisch eiland in de baai bij Auckland. Noodgedwongen hou ik het verslag even kort: je gaat naar dit eiland met een ferry. Door een schrijnend gebrek aan voorbereiding, misten we de eerste twee ferry’s van de dag, waardoor we maar 3 uur hadden om de wandeling naar de top van de vulkaan en weer terug te volbrengen. Dat ik daarbij Laura, mijn camera, de reservekleding van de kinderen en de reisgidsen om mijn rug moest torsen maakte de tocht er niet lichter op. Uiteindelijk hebben Dennis en Ilse de hele tocht (anderhalf uur naar boven, een uur terug) zelf gelopen en Laura de laatste 10 minuten naar boven en de helft van de terugweg. Dat geeft dus hoop voor de rest van de reis, want we willen nog wel een aantal van dit soort wandelingen doen. Dit ondanks het feit dat ik na terugkeer bijna net zo dood was als eerdergenoemde vulkaan.

Vandaag hadden we een belangrijke missie: er moest een tent gekocht worden! Nou hadden op Internet al een mooi exemplaar uitgezocht, dus dat was alleen nog een kwestie van naar de mega outdoorwinkel Equipoutdoors rijden om hem op te halen. Die winkel zit alleen wel ergens ten westen van Hamilton, 118 km van ons onderkomen in Auckland. Dat lijkt niet zo ver, maar in Nieuw-Zeeland is dat bijna 2 uur rijden, zo hebben wij vandaag uitgevonden. Het gaat hier namelijk allemaal niet zo snel, met heel veel bochten, stoplichten en 2-baans wegen. Gelukkig hadden we geen haast. Bij onze mega outdoorstore aangekomen, bleek dat deze vooral groot is op Internet. In de echte wereld is het een niet al te grote schuur met een winkel erin, waar een vriendelijke Kiwi ons aan de tent en nog wat andere kampeerbenodigdheden heeft geholpen. Daarna moesten we natuurlijk naar de McDonalds om de kinderen te compenseren voor het lange afzien in de auto, waar er tot onze verbazing geen gratis Wifi aanwezig bleek, maar gelukkig wel een speeltuin.
Op de weg terug bedachten we ons dat de Highway 1 wel een erg lelijke route was, waar we geen al te beste indruk van het Nieuw-Zeelandse landschap kregen. Het was dus zaak een “scenic route” terug naar huis te zoeken. Die hebben we, na wat topografische misverstanden, ook gevonden! De weg terug was een schitterende route door een groen en heuvelachtig landschap vol met rare bomen en vooral ook heel veel scherpe bochten, zodat we, moe maar voldaan, pas tegen zonsondergang weer in ons huisje waren.

We zijn er! Na nog 11 uur vliegen tussen Seoul en Auckland, hebben we om 8:14 vandaag voet op Nieuw-Zeelandse bodem gezet. De kinderen hebben zich wederom prima gedragen onderweg. Dat was boven verwachting, want we hadden eigenlijk verwacht dat ze, na het grootste deel van de eerste vlucht te hebben geslapen, op de tweede vlucht irritant wakker zouden zijn. Wederom blijkt echter dat een concept als jetlag vooral een probleem is voor de ouders. De kinderen gingen gewoon slapen toen het buiten donker werd (rond 12 uur ‘s middags Nederlandse tijd) en lijken ook momenteel, 14:00 uur in Nieuw-Zeeland maar 2 uur Nederlandse tijd, nergens last van te hebben, terwijl hun ouders er volledig doorheen zitten en nog steeds proberen te bevatten dat ze na 24 uur vliegen 2 dagen later leven. Zometeen dus eerst maar even een powernap doen en dan op zoek naar de avondmaaltijd. Morgen meer over ons tijdelijk onderkomen hier (zeer geschikt) en de huurauto (lekker groot, maar wel ruim 2 ton op de teller).