We zijn alweer een paar dagen verder maar we willen jullie nog updaten over onze belevenissen (behalve de omgewaaide tent) op dit fantastische eiland. We dachten eerst dat het een soort tourist trap zou zijn. Veel gepromoot en daarom overbevolkt door toeristen met allerlei semi-bezienswaardigheden en alles veel te duur. Het laatste is wel een beetje waar, maar het is een fantastisch eiland. In de periode dat wij er waren, waren er weinig toeristen en de eerste twee dagen hadden we heel mooi weer. Nadat we woensdag waren aangekomen op het eiland zijn we naar een camping aan de andere kant van het eiland gereden en hebben we onze tent opgezet. Deze camping had een hele leuke campingkeuken met veel banken, een open haard en een pingpong tafel. Donderdag zijn we naar Seal Bay gegaan en hebben we de aldaar aanwezige Australische zeeleeuwenkolonie bekeken vanaf de boardwalk (natuurlijk tegen betaling). Daarna zijn we een cafeetje gaan zoeken voor de lunch en dat was toch wel een kilometertje of 30 onverhard rijden. Daar kwamen we bij een Marronkwekerij (zoetwaterkreeft). Daar hebben we heerlijk geluncht. De prijs was wel van een niveau dat we ‘s avonds rijst met spam moesten eten :-(. Aan het einde van de middag hebben we nog aan het strand bij Hanson Bay, een mooi strand vlakbij de camping, gezeten. De volgende ochtend bleek op de camping een moederkoala met jong in een boom te zitten. Aan het einde van de dag zaten ze er nog. De vrijdag hebben we het Flinders Chase Nationale Park bezocht en daar Remarkable Rocks en Admirals Arch bekeken. De Remarkable Rocks kan ik wel beschrijven, maar jullie kunnen beter de foto’s bekijken. De Admirals Arch was ook geweldig; Seal Bay was er niets bij. Talloze spelende/zwemmende/zonnende/slapende zeehonden (type New Zealand Fur Seal). Heel erg leuk. Daarna nog geluncht in de park en toen weer terug naar de camping voor een rustig middag. Echter daar bleek dat onze tent de harde (tot windkracht acht) windvlagen niet had overleefd. De helft van de haken van de buitentent was afgebroken en allerlei stokken en koppelingen waren krom. We hebben de tent toen zo netjes mogelijk afgebroken en ingepakt en bij de campingreceptie een cabin voor de nacht geboekt. De receptioniste had gelukkig medelijden met ons en regelde een flinke korting.
De volgende dag gingen we terug naar het vasteland van Australië. We zijn teruggereden via de noordkant van het eiland, door afwisselend zonneschijn en regenbuien. Terug op het vasteland pastte de bagage gelukkig weer in onze auto en zijn we richting Adelaide gaan rijden, waar we eerst een stop bij een outdoorstore gemaakt hebben om extra scheerlijnen en karabijnen te kopen in de hoop dat onze tent nog te redden was.
We hebben op zaterdagavond in een huisje overnacht op een camping net ten oosten van Adelaide. De volgende ochtend toch maar onze tent even opgezet. Helaas was toch echt de stabiliteit uit de koppelingen en hebben we na veel wikken en wegen besloten toch maar een nieuwe te kopen. We hebben heel rigoureus de oude tent in de vuilcontainer bij de kampeerwinkel gegooid. Onze nieuwe tent is van hetzelfde principe “rapid pitch”, echter het materiaal en de uitstraling zijn veel robuuster. Grappig detail is dat we van de kampeerwinkel eerst het verkeerde type hadden meegekregen. Wij hebben nu namelijk een Black Wolf Turbo Lite Twin 240, maar in eerste instantie kregen we een Black Wolf Turbo Lite Plus 240 mee, zoals jullie zien maar één woordje verschil. Op zo’n 5 km van de winkel kregen we twijfels omdat het pakket dat we meegekregen hadden lichter was dan we verwacht hadden en bij een benzinepomp hebben we dit gelukkig nagekeken. Weer terug naar de winkel, het goede en grotere/zwaardere pakket meegekregen, even tetris spelen met de bagage en rijden maar. We zijn die avond geëindigd op een camping bij Port Pirie. Ondanks het feit dat we goede ervaringen hebben met de keten waartoe deze camping behoord (Family Parks) had deze hele slechte faciliteiten (en was relatief duur). We hebben de tent opgezet en lekker geslapen. De nacht was wel ietwat koud. Vandaag zijn we doorgereden naar Ceduna. Onderweg hebben we nog wat buien gehad en aan de begroeiing te zien was dit niet de eerste dag. Alles was heel erg begroeid en groen, iets wat je niet verwacht op deze route. Vanochtend direct maar een cabin geboekt want morgen hebben we heel wat kilometers op de Nullarbor voor de boeg.

Ik wil jullie even nog wat nieuwe van Dale woordjes van Laura en Ilse meegeven. Een salamander is een sandermander (naar ons neefje Sander), een hagedis is een harige dis en golven op de strand zijn grolven. De kinderen vermaken zich prima, houden zich tijdens een lange autorit goed, soms is er nog wel eens een vlaag heimwee. Skypen met de vriendjes afgelopen week was erg leuk en de berichtjes op de website van familie en vrienden zijn ook erg fijn.

Vanuit Geelong zijn we de volgende dag de Great Ocean Road opgereden. Wederom een beetje bewolkte dag waar hier en daar de zon door probeerde te breken. Onze eerste stop was in Torquay, hier hebben we het infocentrum bezocht. Daarna zijn we door Lorne gereden en hebben we de vuurtoren, de omringende wandelpaden en het nabijgelegen terrasje bezocht bij Aireys Inlet. Vervolgens zijn we doorgereden naar Bimbi Park, een bushcamping op het zuidelijkste puntje van de Great Ocean Road. Ondertussen zijn we nog even gestopt bij Kenneth River. Daar hebben we onze eerste, maar voor die dag zeker niet laatste, koala’s in de bomen gezien. Op weg naar Bimbi Park zaten er langs de kant van de weg een heleboel en we zijn dan ook regelmatig gestopt om ze te bekijken en te fotograferen. Meestal stonden we in ons eentje te kijken, maar op een gegeven moment stonden we midden in de rimboe met nog 4 andere mensen te fotograferen en je raadt het al….. allemaal Nederlanders!
Op onze camping, alleraardigst, beetje alternatief, waren alleen nog tentsites of bunkrooms beschikbaar. We hebben zo’n room met 5 bunks (bedden) geboekt zodat we de volgende dag weer vroeg verder konden. Deze kamer was behoorlijk krap bemeten, plaats er nog een stapelbed in en de ruimte om te lopen was op. In een ruimte van 2,5 bij 3 stonden dus 5 bedden. We konden net met zijn vijven naast de bedden staan, maar het kostte dan ook niet veel. Ilse echter dacht dat we wellicht beter konden gaan kamperen, dan hadden we meer ruimte. De faciliteiten (wc’s, douches en de gezamenlijke keuken en woonkamer) waren dan wel weer erg goed.
De volgende dag reden we al om 8 uur de camping af, zodat we al om 10 uur bij de 12 apostelen, de beroemde rotsformatie in zee, waren. Daarvoor hebben we nog een kleine afdaling per trap naar het strand gemaakt. De 12 apostelen zijn erg indrukwekkend, leuk om het onderwerp van tal van foto’s en posters een keer in het echt te zien. Daarna doorgereden naar nog wat stops bij andere rotsformaties (Arch en London Bridge) en vervolgens zijn we doorgereden naar het noorden met als einddoel Halls Gapp in Grampians National Park. Echter toen we het dorpje naderden dat aan de toegangsweg door het park ligt, stond ons een verrassing te wachten. De weg naar Halls Gapp was gesloten wegens schade door overstromingen en stormen afgelopen januari en ook het grootste deel van het park is voorlopig niet toegankelijk. Vreemd genoeg heeft niemand ons daarover geïnformeerd bij de infopunten (soort VVV) waar we informatie over de Grampians hebben gevraagd. Ook was er niet een A4’tje oid bij de brochures gevoegd, terwijl je toch zou denken dat het de moeite loont om even een A4-tje met de huidige stand van zaken toe te voegen aan je brochure. Het infocentrum in het dorpje was wel erg behulpzaam en via een omweg zijn we alsnog in Halls Gapp gekomen. Daar hebben we een cabin genomen op een ietwat verlaten camping, in het dorp een afhaalpizza gehaald en de kids hebben te midden van een hele kudde kangaroes in de speeltuin gespeeld. De volgende dag hebben we een wandelingetje gedaan bij Halls Gapp. De keuze was niet reuze want heel veel was vanwege de storm in januari nog niet begaanbaar. Wel weer horden kangaroes gezien en dit keer ook een troep emu’s. Vanuit Halls Gapp via een alternatieve route, gedeeltelijk onverhard, doorgereden in de richting van Adelaide. Hier zitten we nu bij Murray Bridge, 70km voor Adelaide, in een motelkamer. De kinderen hebben we als beloning voor de lange rit getrakteerd op een chocolade paashaas en vanwege het ontbreken van kookgelegenheid hebben we een hete gebraden kip en tomaten/komkommer/paprikasalade gegeten. Morgen gaan we Adelaide bekijken en de auto omruilen, want die heeft nu al een servicebeurt nodig!

Vanuit de McDonalds te Burnie, onze eerste post vanuit Tasmanië. De camping waar we de afgelopen nacht hebben doorgebracht had, tot onze verrassing, geen Internet, dus het heeft wat langer geduurd dan we wilden.
De reis hiernaartoe is uiteindelijk goed verlopen, maar bijna hadden we onze aansluitende vlucht in Melbourne niet gehaald. In Christchurch ging alles nog goed. We waren om op tijd wakker (behalve Dennis, die weigerde in eerste instantie om uit zijn bed te komen), de taxi was er keurig om 4:30 en alle bagage paste er in. Zoals we al gemeld hebben, hadden we bij het verpakken van onze bagage opeens 2 tassen (waarvan 1 tent) extra. Dit bleek bij het inchecken overigens in 105 kg totaal gewicht te resulteren, 40 kg meer dan op Schiphol, terwijl we naar ons idee niet heel veel hebben bijgekocht (tent 16 kg, pan, koekenpan, borden, bestek, 2 kinderslaapzakken, dekbedovertrek, lakens, koelbox en verder echt niets..). Wel hebben we onze jassen ingecheckt en zijn we wat lichter gekleed. Maar dan nog…
Ongeveer een week voor we vanuit Christchurch vertrokken kregen we een mail van VirginBlue dat onze aansluitende vlucht van Melbourne naar Launceston, Tasmanië een uur vervroegd was. Hierdoor werd onze overstaptijd in Melbourne 2 uur en 5 minuten. Niet heel ruim als je bedenkt dat we in die 2 uur onze bagage van de band moeten pakken, door de douane heen, langs de quarantine inspection en dan weer bagage en onszelf moeten inchecken. Als dan ook nog eens blijkt dat het NS-virus de luchthaven van Melbourne heeft geïnfecteerd (alle vluchten waren vertraagd omdat het geregend had), waardoor we eerst een half uur moesten rondcirkelen en vervolgens nog 25 minuten moesten wachten op een vrije terminal, dan kun je je voorstellen dat we enigszins op hete kolen zaten tegen de tijd dat we het vliegtuig uit kwamen. De vooruitzichten werd steeds slechter toen we de enorme rij bij de douane zagen en daarna ook nog eens via de Quarantine inspection moesten. We namen aan (stom…) dat er na het ophalen van de bagage nog wel een prullenbak was waar je je eten in kon gooien (dit moet je aangeven (lange rij) of weggooien). Echter deze was er niet. Na een blik vol paniek van Johanna was een douaneambtenaar zo vriendelijk ons, met eten en al, door te laten naar de niets aangeven rij en toen stonden we 29 minuten voor vertrek van het vliegtuig (30 minuten voor vertrek sluit de incheckbalie) in de aankomsthal van Melbourne. Met 2 bagage karren en drie kinderen rennen in een drukke hal via de rolbanen naar de incheckbalie op de 1e verdieping en daar streek ook de dienstdoende grondstewardess over haar hart en werkte harder dan we de afgelopen maand ook maar iemand in Nieuw-Zeeland hebben zien doen om ons ingecheckt te krijgen. Na een lange sprint naar de gate bleek uiteraard dat ook ons vertrekkende vliegtuig vertraging had. Het was gelukkig niet voor niets, want door onze sprint naar de gate stonden we gelijk vooraan, zodat we met de kids zo ongeveer als eerste het vliegtuig in mochten. Inmiddels hebben Launceston verkend en zijn we onderweg naar de westkust. Daar proberen we later over te berichten, dan zetten we er ook gelijk foto’s bij.

Gisteren zijn we de Milford Sound ingereden. Helaas hadden we weer pech met het weer, het regende behoorlijk. Tegelijkertijd zorgde de regen ook voor spectaculaire watervallen en onheilspellende donkere vergezichten zoals jullie hopelijk (als het een beetje over wil komen) op de foto’s kunnen zien. De regen zorgde er ook voor dat we een aantal korte
wandelingen naar waterpartijen en bergtoppen niet konden doen. Op zich is een beetje voor ons geen probleem, maar onze kroost had hier toch andere gedachten over. Toen we bij het eindpunt in de Milford Sound waren aangekomen klaarde het waarachtig op en hebben we nog een kleine wandeling kunnen doen (30 min).
Op de terugweg werd het steeds beter weer en ook toen hebben we nog een aantal kleintjes meegepikt. De kinderen kregen zowaar lol in de wandelingetjes en Dennis huppelde weer voorop. Toen waren we rond 18:30 weer terug in Te Anau en hadden we nog geen onderkomen voor de nacht. We hadden nl. min of meer afgesproken met Seppo (vriend van GJ die hier op fietsvakantie is) en Jeff om hen te ontmoeten. Ze zouden hier ergens in de buurt moeten zijn. Na wat sms-jes bleken ze 98 km naar het zuiden te zitten in Tuatapere. We hebben de tank volgegooid en een kamer geboekt in hetzelfde hotel en zijn er naartoe gereden. Rond die tijd is het lekker rustig om de weg en de zon stond heel mooi (nog steeds geen regen…) Rond 19:45 waren we er en zijn we gezamelijk gaan eten en de bar onveilig gaan maken (en dat gaat best goed met 3 kinderen en een biljart…, we hebben ze de keu maar even afgepakt). De volgende ochtend (vandaag dus) hebben we Seppo en Jeff in vol ornaat uitgezwaaid voor hun slordige 100 km naar Te Anau. Op weg daarheen was, zo hadden wij op ons ritje van iets meer dan een uur gezien, helemaal niets dus ze moeten verplicht doorfietsen…..
Het hotel overigens was van bijna een kopie van het hotel van Vic en Nancy uit Flying Docters. Een oud gebouw met erg veel aparte ruimtes en veel kamers en exact dezelfde inrichting. Overigens was dit keer het ontbijt included en hebben we daar heerlijk van zitten genieten en ons ondertussen zitten afvragen waarom we maar 100 NZD (de kids sliepen en ontbeten gratis) hoefden te betalen.
Vandaag zijn we vanuit Tuatapere via de Scenic Route in de Catlins, een close encounter met 2 zeeleeuwen op het strand en de McDonalds beland in Dunedin. Het is weer weekend dus een cabin was niet meer te krijgen en nu zitten we op een Top 10 camping op een hele mooie grassy site in ons tentje. GJ heeft net wat haringen bijgezet, het waait heel hard en vanwege de kou (graadje of 10) gaan we nu maar naar bed. Morgen wordt er de hele dag regen voorspeld, dus dan hebben we alle tijd om jullie verder bij te praten en de foto’s uit te zoeken.